معرفی دانشگاه جیائو تونگ شانگهای

دانشگاه جیائو تونگ شانگهای یا دانشگاه شانگهای جیائو تونگ یک دانشگاه دولتی پژوهشی واقع در شانگهای چین است. این دانشگاه در سال ۱۸۹۶ به فرمان امپراتور گوانگژو تأسیس شد و به عنوان یکی از قدیمی‌ترین و معتبرترین و گزیننده‌ترین دانشگاه‌های چین شناخته می‌شود. از دهه ۱۹۳۰ تا کنون از این دانشگاه به عنوان «MIT شرق» یاد شده‌است. این دانشگاه عضو اتحادیهٔ سی ۹ و اتحادیه دانشگاه‌های دلتای یانگ تسه است. این دانشگاه همچنین رتبه‌بندی آموزشی دانشگاه‌های جهان SJTU را منتشر می‌کند

در سال ۱۸۹۶ مدرسه عمومی نانیانگ توسط امپراطور گوانگشو پایه گذاری شد که تحت نظارت اداره تجارت و تلگراف دولت چینگ بود. شنگ شوانخوای که ایده پایه گذاری مدرسه را به امپراطور گوانگشو داد به عنوان مدیر و موسس دانشگاه انتخاب شده بود.
در سال ۱۹۰۶ مدرسه، زیر نظر وزارت پست و تلگراف قرار گرفت و نام آن به کالج صنعتی وزارت پست و تلگراف شانگهای تغییر یافت. هنگامی که جمهوری چین پایه گذاری شد، دانشگاه تحت نظارت وزارت مخابرات قرار گرفت و نام دانشگاه یک بار دیگر به موسسه دولتی صنعتی وزارت مخابرات تغییر کرد.

در سال ۱۹۱۸ جمهوری چین دانشکده مدیریت را تاسیس کرد و با ساخت دو دانشکده دیگر نام دانشگاه به کالج نانیانگ چیائوتونگ تغییر کرد. در دهه ۱۹۳۰ دانشگاه شهرا جهانی یافت و در سال ۱۹۳۸ به عنوان "MIT شرق" شناخته شد و نام آن به دانشگاه چیائوتونگ ملی تغییر کرد. بعد از جنگ تمدن چین، جمهوری خلق چین پایه گذاری شد و نام دانشگاه کلمه "ملی" را از دست داد و به دانشگاه چیائوتونگ تغییر نام داد تا نشان دهنده عمومی بودن همه چیز در جمهوری خلق چین باشد. در دهه ۱۹۵۰ طرز نوشتار پین یین در چین توسعه یافت و طرز نوشتار دانشگاه به صورت پین یین به جیائوتونگ (Jiao Tong) تبدیل شد. دانشگاه دوم پزشکی شانگهای، در سال ۲۰۰۵ با دانشگاه جیائوتونگ شانگهای ادغام شد. در دوران سیاست های تغییرات در چین، دانشگاه دچار تغییرات بنیادین شد و این تغییرات باعث به وجود آمدن ۵ پردیس با مساحت ۳۲۲۵۸۳۳ متر مربع شد.

لوگوی دانشگاه جیائوتنگ شانگهای از سندان، چکش، زنجیر و چند کتاب تشکیل شده است. در مرکز لوگو یک سندان قرار دارد که یک چکش در کنار آن قرار دارد. بر روی سندان چهار کتاب قدیمی به صورت افقی و سه کتاب مدرن به صورت عمودی قرار دارد. بر روی سندان با ارقام عربی، عدد ۱۸۹۶ نوشته شده که نمایانگر سال تاسیس دانشگاه است. 

دانشگاه جیائوتنگ شانگهای شامل ۳۱ دانشکده و ۱۱ آزمایشگاه اصلی است. این دانشگاه دارای ۶۳ رشته کارشناسی، ۲۵۰ رشته کارشناسی ارشد و ۲۰۳ رشته دکتری است. تعداد دانشجویان دانشگاه بالغ بر ۴۰۷۱۱ نفر می‌باشد که از این تعداد ۲۷۲۲ نفر دانشجوی بین‌المللی می‌باشند. دانشگاه داری بیش از ۱۹۰۰ پروفسور می‌باشد که ۲۲ نفر از آن‌ها عضو آکادمی علوم چین و ۲۴ از آن‌ها عضو آکادمی مهندسی چین هستند.

دانشگاه جیائو تونگ شانگهای یک دانشگاه کلیدی در چین است که به طور مشترک توسط وزارتخانه و شهرداری شانگهای اداره می شود. از زمان تصویب اصلاحات و باز شدن سیاست در چین، SJTU رهبری اصلاحات در نظام مدیریت در موسسات آموزش عالی را به دست آورد، در نتیجه توانایی آن و همچنین رشد اقتصادی به عنوان سریع ترین رشدی که قبلا دیده نشده است ، به دست آمده است. این دانشگاه در رتبه بندی جهانی QS رتبه 62 را دارد.

تعدادی از رشته های دانشگاه جیائو تونگ شانگهای به سمت سطح اول کلاس جهانی پیشرفت کرده اند، مانند ارتباطات و سیستم الکترونیکی، معماری و مهندسی دریایی، کنترل اتوماتیک، مواد کامپوزیتی و پردازش پلاستیک فلز. بسیاری از رشته های انتخابی در این دانشگاه شامل: مقیاس یکپارچه در مقیاس بزرگ، علم کامپیوتر، تکنولوژی فیبرنوری، مهندسی سیستم ها است.SJTU به طور فعال در برنامه های تبادل آکادمیک با دانشگاه های خارجی مشارکت داشته است. تا به امروز، این روابط با بیش از 100 دانشگاه و دانشگاه های مشهور در دنیا برقرار شده است و همچنین ارتباطات با بسیاری از موسسات تحقیقاتی، شرکت ها در داخل و خارج از کشور بر قرار است. SJTU بیش از 100 دانشمند و متخصص معروف را به عنوان استادان محترم و یا استادان مشاوره دعوت کرده است، از جمله برندگان جایزه نوبل و فیزیکدانان یانگ Zhenning، لی Zhengdao و دینگ Zaozhong. در قرن جدید، SJTU طرح بزرگی را برای توسعه آینده تهیه کرده است که خود را به دانشگاه درجه یک در جهان تبدیل کند.

در حال حاضر بیش از 60 برنامه کارشناسی شامل نه رشته اصلی اقتصاد، حقوق، ادبیات، علم، مهندسی، کشاورزی، پزشکی، مدیریت و هنر در دانشگاه جیائو تونگ ارائه می شود. بیش از 16،000 دانشجوی کارشناسی و 280،000 مدرک کارشناسی ارشد، 6000 داوطلبان تحصیل دکترا در چین، 200 برنامه دارای 11 آزمایشگاه دولتی و مراکز تحقیقاتی مهندسی ملی در این دانشگاه وجود دارد. زبان اصلی آموزش ماندارین است، اگر چه چند دوره کارشناسی و کارشناسی ارشد به زبان انگلیسی تدریس می شود و با دانشگاه های انگلیسی و آمریکایی همکاری می شود. دانشکده دانشگاه جیائو تونگ شامل 2800 استاد دانشگاهی است، که 890 نفر آنها استاد و 22 نفر از اعضای آکادمی علوم چین و 24 عضو آکادمی مهندسی چین هستند.

هیئت علمی دانشگاه شامل حدود ۲۸۰۰ استاد دانشگاهی است که ۸۹۰ نفر آنها پرفسور و ۲۲ نفر از اعضای آکادمی علوم چین و ۲۴ عضو آکادمی مهندسی چین هستد. در زمینه تحقیق، دانشگاه به عنوان یکی از بهترین موسسات چین شناخته شده است و بیشترین میزان پولی از بنیاد ملی علوم طبیعی چین را به مدت شش سال تا سال ۲۰۱۷ برنده شده است. حدود ۵۴۰۰ مقاله علمی فهرست نشریه در سال ۲۰۱۶ منتشر شد که دومین رتبه در میان تمام دانشگاه های چین است. این دانشگاه همچنین دارای یک شبکه فعال فارغ التحصیلان، با انجمن های منطقه ای در ژاپن، سنگاپور، شنژن، دره سیلیکون، کالیفرنیا شمالی و کالیفرنیا جنوبی است. دانشگاه  جیائو تونگ شانگهای در سال ۲۰۱۸ در رتبه ۱۸۸ برترین دانشگاه های دنیا قرار گرفته است. دانشگاه جیائو تونگ شانگهای چین در رتبه ممتاز وزارت علوم ایران قرار گرفته است.

چندین ستاره ورزشی از دانشگاه جیائو تونگ شانگهای فارغ التحصیل شده اند، از جمله دنیگ Juni بازیکن جوان اسنوکر و یو میگ، مرکز بسکتبال 7ft 6ins All Star و کاپیتان تیم چین، که برای سال های زیادی از هوستون راکت در NBA آمریکا حضور داشتند. دانشگاه به عنوان یکی از بهترین موسسات چین شناخته شده است و بیشترین مقدار از بنیاد ملی علوم طبیعی چین را به مدت شش سال برده است. حدود 5400 مقاله علمی منتشر شد که دومین رتبه در میان تمام دانشگاه های چین است. تعداد کل مقالات ذکر شده از SCI در سال های اخیر به 35488 رسیده است.

پردیس اصلی سابق در شوجیاهوی (Xujiahui) در منطقۀ شوهوی شانگهای واقع شده است که در گذشته منطقۀ کاتولیک و محل چند مؤسسۀ آموزشی بوده است. بیشتر ساختمان‌ها از معماری آمریکایی الهام گرفته است و دروازۀ اصلی که در سال ۱۹۳۵ ساخته شده، از سبک سنتی چینی استفاده کرده که وضعیت پیشین دانشگاه به عنوان «دانشکده پلی تکنیک سلطنتی» را منعکس می‌کند.

دانشکدۀ تحصیلات بین‌الملل در این پردیس قرار دارد و تعداد زیادی از دانشجویان بین‌المللی طی سال تحصیلی در این پردیس مشغول به تحصیل هستند (همچنین بیشتر دوره‌های آموزشی دانشجویان بین‌المللی در پردیس مینهانگ برگزار می‌شود). اگرچه در سال ۱۹۸۷ بیشتر مؤسسه‌ها و مراکز به پردیس جدید منتقل شدند اما همچنان مؤسسه‌ها تحقیقات علمی و آزمایشگاه مهم دولتی مهندسی اقیانوس در این پردیس جای دارند.

پردیس مینهانگ (Minhang) در منطقۀ مینهانگ، در اطراف شهر متروپولیتان شانگهای واقع شده است. این پردیس نوساز در سال ۱۹۸۷ تأسیس شد و مساحت آن ۲.۸۲۲.۹۰۳ متر مربع است. مرکز تحقیقاتی پارک علمی ژیژو (Zizhu Science Park)، اینل (Intel)، اس تی میکروالکترونیک (ST Microelectronics)، مایکروسافت (Microsoft)، سندیسک (Sandisk) و دیگر شرکت‌های پیشرفته در جنوب این پردیس واقع شده است.

در حال حاضر، بیشتر مراکز اداری و علمی دانشگاه و اکثر دانشجویان کارشناسی و تحصیلات تکمیلی در این پردیس قرار دارد. پردیس مینهانگ ۳ کتابخانه و ۶ سالن غذا خوری دارد. پردیس خیابان جنوبی چونگ کینگ در منطقه لووان (Luwan) شانگهای قرار دارد در گذشته به عنوان دومین پردیس دانشگاه پزشکی شانگهای استفاده می‌شد. در سال ۱۹۵۲، دانشگاه آئورورا (Aurora)، دانشگاه برجستۀ کاتولیک شانگهای در این پردیس قرار داشت. پردیس کیبائو (Qibao) در سال ۱۹۹۹، دانشکدۀ کشاورزی شانگهای با دانشگاه جیائو تونگ شانگهای ادغام شد. این پردیس که در خیابان ۲۶۷۸ کیچین قرار دارد، بعدها تبدیل به پردیس کیبائو دانشگاه جیائو تونگ شانگهای شد.

معرفی شهر شانگهای

شانگهای شهری در چین است که با جمعیت ۲۴ میلیون نفری در سال ۲۰۱۸ پرجمعیت‌ترین شهر دنیا به‌حساب می‌آید. این شهر یک مرکز اقتصادی جهانی است و بندر آن پرترددترین بندر کانتینر دنیا به‌حساب می‌آید. شانگهای در دلتای رود یانگ تسه در جنوب پای رود یانگ‌تسه در میانهٔ انتهای شرقی خاک اصلی چین قرار دارد. 

این شهر یکی از مهم‌ترین بنادر چین به‌حساب می‌آید. شانگهای شهر غول‌آسا و لبریز از جمعیت. رابط میان چین و دنیای خارج. شهری که حزب کنونی چین در آن پایه‌گذاری شد. به شهر جنگل آسمانخراش‌ها معروف است. شهر روشنفکری و کارگری با ۲۵ دانشگاه و مؤسسهٔ دانشگاهی. این شهر در کرانهٔ چپ رودخانهٔ هوانگ پو در جنوب یانگ‌تسه قرار دارد با فاصلهٔ اندکی از اقیانوس آرام و نامش به چینی "بر فراز دریا" معنی دارد. شهر شانگهای به دو بخش توسط رودخانه تقسیم می‌شود.که بخش شرقی که ناحیهٔ تازه‌ساخت آن و با معماری جدید می‌باشد پودونگ و شرق آن شانگهای نام دارد که در منتهی‌الیه غربی آن فرودگاه خونچای که مربوط به پروازهای داخلی است قرار دارد. همچنین فرودگاه اصلی شانگهای در منطقهٔ پودونگ واقع است که با یک مونوریل خارج شهری به شهر شانگهای وصل می‌شود. از نکات جالب این شهر در حال حاضر منطقهٔ شانگهای اکسپو ۲۰۱۰ است که مربوط به نمایشگاه بین‌المللی در سال ۲۰۱۰ می‌باشد. زبان مردم این منطقه بیشتر چینی است. شانگهای شبیه‌ترین شهر جهان به نیویورک است و همچنین باعث شده تا خیلی‌ها این شهر را نیویورک شرق بنامند. شانگهای قلب تپندهٔ اقتصاد کشور چین است و می‌توان در همه جای شهر از این مسأله مطمئن شد. متروی شانگهای در سال ۱۹۹۳ تأسیس شده و هم‌اکنون دارای ۱۴ خط و ۳۳۷ ایستگاه می‌باشد. این مترو طولانی‌ترین متروی جهان با ۵۴۸ کیلومتر طول می‌باشد.

شهر شانگهای در ابتدا یک دهکده کوک برای ماهیگیری بوده است. زمانی که سلسله کوینگ چین در سال ۱۸۴۲، اولین جنگ را به انگلیسی ها باخت، آنها توانستند در شهر شانگهای مقری را ایجاد نمایند، به دنبال آن ها، فرانسوی ها،‌ آمریکایی ها و ژاپنی ها نیز اقدام به اشغال مناطقی از شانگهای نمودند. در دهه ۱۹۳۰ به دلیل عدم نیاز به ویزا برای شانگهای، ‌شهر به سرعت به یک بندر تجاری تبدیل شد. در ۱۹۴۳ متفقین شانگهای را به حکومت وقت چین واگذار کردند و اشغال آن توسط نیروهای خارجی پایان یافت. زمانی که دان ژاوپینگ به حکومت رسید و سیاست درهای باز او در سال ۱۹۷۶، باعث شد تا شهر شانگهای مجددا به عنوان یک قطب تجاری فعال شود. و این روزهای به یکی از مدرنترین و ساختار یافته ترین شهرهای جهان تبدیل گردد.

آب و هوای شانگهای معتدل و مرطوب است و چهار فصل مشخص در این آب و هوا دیده می شود و زمستان های نسبتا سرد کم بارش و تابستان های گرم و مرطوب و بهار و پاییز معتدل از مشخصات آب و هوایی این شهر هستند و در این شهر دمای زیر صفر کمتر دیده می شود و بدلیل مجاورت با دریا رطوبت هوا در تمام سال نسبتا بالاست و در مجموع آب و هوای شانگهای را می توان با شهرهای ساحلی شمال ایران مقایسه کرد و در ناحیه ای دور از ساحل  جنوبی شانگهای و در خلیج هانگژو سه جزیره به نام های داجین شان، زیائو جین شان و فوشان هست که به منطقه جین شان تعلق دارد. جزیره داجین شان ۱۰۳ متر از سطح دریا ارتفاع دارد و از دو جزیره دیگر بلندتر است و همچنین سه جزیره آبرفتی چانگ مینگ و هنگ شا در شمال شانگهای و در دهانه رود یانگ تسه قرارداد. جزایر کوچک تر چانگ زینگ و هنگ شا تحت قلمرو منطقه منطقه بائوشان هستند ؛ چانگ مینگ با مساحتی حدود ۱۲۰۰ کیلومتر مربع سومین جزیره بزرگ چین محسوب می شود و تنها شهرستان شانگهای است و منطقه پودانگ با تونل به جزیره چانگ زینگ و این جزیره نیز توسط پل به جزیره چانگ مینگ متصل شده است.

شانگهای در مقایسه با سایر شهرهای چینی کمترین میزان آلودگی را دارد. هرچند که با توجه به مقایسه‌های جهانی میزان آلودگی می‌توانست بیشتر هم باشد. به همین دلیل و همچنین تمرکز کمتر روی سیاست‌های داخلی است که گردشگران تجربه به‌مراتب متفاوت‌تری نسبت به سفر به پکن را در شانگهای تجربه می‌کنند. این شهر بندری ۱۵۷ پارک دارد که از سال ۲۰۱۲ از این تعداد، ۱۳۸ پارک رایگان و بدون ورودی هستند. بیشتر پارک‌های آن در نزدیکی اماکن مهم شهر واقع‌شده‌اند و بسیار موردتوجه توریست‌ها هستند مثل سنترال پارک و اسکوئر پارک.
دغدغه‌های زیست‌محیطی اخیرا در شانگهای موردتوجه قرارگرفته‌اند و در راستای همین توجهات دولت چین بیشتر کارخانه‌های مرکز شهر را به حومه شهر یا سایر استان‌ها انتقال داده است. همچنین بودجه‌ای نیز برای پاک‌سازی بخش‌های مختلف شهر اختصاص یافته است.

در ۱۷ ژانویه ۱۹۵۸، جیانگینگ، Baoshan و Shanghai در استان جیانگسو بخشی از شهرداری شانگهای بودند که ۸۶،۳۰۰ هکتار گسترش داشت. در دسامبر ، منطقه سرزمینی Shanghai به ۵۹۱،۰۰۰ هکتار گسترش یافت، در حالی که بیشتر مناطق اطراف حومه آن در جیانگسو اضافه شد: چانگمینگ، جینشانگ، چینگگ، فنگشیان، چوانشا و نانویی. در سال ۱۹۶۰، شهرداری ها به ۱۰ بخش کاهش یافت.
در طول دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، Shanghai مرکز چپ گرا رادیکال شد، چون مرکز صنعتی چین با بیشتر کارگران ماهر کارگر بود. چپ رادیکال جیانگ چینگ و سه متحدش، همراه با چهار گروه، در شهر مستقر بودند. با این حال، حتی در دوران پر سر و صدای انقلاب فرهنگی، این شهر توانست با بهره‌وری بالای اقتصادی، ثبات نسبی اجتماعی را حفظ کند. در طی بیشتر تاریخ چین، شانگهای به میزان قابل توجهی درآمد مالیاتی به دولت مرکزی با شانگهای اضافه کرده است. در سال ۱۹۸۳، درآمد مالیاتی دولت مرکزی بیشتر از شانگهای بود که در ۳۳ سال پیش سرمایه گذاری دریافت کرده بود. این درآمد ها برای رفاه مردم Shanghaines و توسعه زیربنایی و سرمایه Shanghai خرج شدند. اهمیت آن برای رفاه مالی دولت مرکزی نیز از آزادی اقتصادی که در سال ۱۹۷۸ آغاز شد، رد شد. شانگهای در نهایت مجاز به اصلاحات اقتصادی در سال ۱۹۹۱ شد، با شروع توسعه گسترده ای که هنوز امروز دیده می شود.

 بر اساس سرشماری سال ۲۰۱۰، جمعیت کل شانگهای ۲۳۰۱۹۱۴۸ نفر است که در مقایسه با ۱۶۷۳۷۷۳۴ نفر جمعیت در سال ۲۰۰۰ رشد ۳۷٫۵۳ درصدی را نشان می‌دهد. بخش اعظم این جمعیت که نزدیک به ۲۰٫۶ میلیون نفر (۸۹٫۳ درصد) هستند در نواحی شهری ساکن هستند و تنها ۲٫۵ میلیون نفر یا ۱۰٫۷ درصد جمعیت شانگهای در نواحی روستایی زندگی می‌کنند. با توجه به تمام حوزه‌های اجرایی واداری شانگهای، این شهر در رتبه دومین شهرداری بزرگ چین از بین چهار شهر بزرگ این کشور پس از چانگ کینگ قرار می‌گیرد اما تراکم جمعیت شهری آن بیشتر از چانگ کینگ است.

شانگهای یکی از مراکز مهم تجارت و اقتصاد چین می‌باشد و از این نظر، در رتبه‌بندی بزرگ‌ترین مراکز اقتصادی جهان، در رتبه سیزدهم قرار می‌گیرد. همچنین بر اساس مطالعات واحد دانش اقتصادی در سال ۲۰۱۷، این شهر گران‌ترین شهر در کشور چین می‌باشد. در پایان سال ۲۰۰۹، ۷۸۷ موسسه اقتصادی در این شهر وجود داشت که ۱۷۰ موسسه، ذیل سرمایه‌گذاری‌های خارجی‌ بوده‌اند. در همین سال ۲۰۰۹، شهر شانگهای از نظر حجم تبادلی بورس اوراق بهادار در رده سوم جهانی و از نظر میزان سرمایه‌گذاری‌های کمپانی‌های ذکر شده، در رده ششم قرار گرفت.

همچنین شانگهای از نظر تبادلات ۶ کالای اساسی شامل کائوچو، مس و روی در رده نخست جهانی قرار داشت. در آوریل ۲۰۱۴، نشریه The Banker گزارش داد که شهر شانگهای، بیشترین میزان حجم سرمایه‌گذاری‌های مستقیم بخش‌های خارجی در منطقه آسیا و اقیانوسیه را در بازه‌ای ۱۲ ماهه تا پایان ماه ژانویه از آن خود کرده است. در آگوست ۲۰۱۴، شانگهای عملکرد چشمگیری در زمینه‌های دوستی تجاری و ارتباطات و اتصالات داشته و در رده دوم ظرفیت‌های اقتصادی و سرمایه انسانی و لایف‌‌استایل قرار گرفت.

در دو دهه اخیر، شانگهای یکی از پرسرعت‌ترین شهرها در جهان از نظر توسعه بوده است. از سال ۱۹۹۲، شهر شانگهای رشد اقتصادی دو رقمی داشته است. در سال ۲۰۱۱، تولید ناخالص داخلی آن به ۱.۹۲ هزار میلیارد یوان (۲۹۷ میلیارد دلار) رسید و سرانه تولید ناخالص داخلی آن نیز ۸۲.۵۶۰ یوآن (۱۲.۷۸۴ دلار آمریکا) بوده است. سه صنعت خدماتی بزرگ این شهر عبارت‌اند از خدمات اقتصادی، خرده‌فروشی و مستغلات. 

شهر شانگهای چین سیستم حمل و نقلی گسترده‌ای دارد که مهم‌ترین وسایل آن، مترو، اتوبوس و تاکسی‌ها می‌باشند. پرداخت هزینه عبور و مرور با این وسایل نیز با تهیه کارت حمل و نقل عمومی امکان پذیر خواهد بود. متروی شهر شانگهای هم شامل قطارهای زیرزمینی و هم زمینی می‌شود و به هر نقطه مهم شهری و حتی برخی از مناطق نزدیک شهری کشیده شده است. تا سال ۲۰۱۷، سیستم متروی این شهر حدود ۱۶ خط مترو، ۳۹۵ ایستگاه مترو و نیز ۶۷۳ کیلومتر مسیر داشته است و به این ترتیب، طولانی‌ترین شبکه ریلی داخل شهری در سراسر جهان می‌باشد.

هزینه های زندگی در شانگهای

دانشگاه فودان دریک نگاه

شعار: Gratitude and Responsibility سال تاسیس: 1896 موقعیت: شانگهای، چین
تعداد دانشجویان کارشناسی: 16,221 تعداد دانشجویان تحصیلات تکمیلی: 21,700	وبسایت: http://www.sjtu.edu.cn/

رتبه بندی

دانشکده ها

برنامه های تحصیلی مقطع کارشناسی

برنامه های تحصیلی مقطع ارشد و دکترا

مشاهیر دانشگاه جیائو تونگ شانگهای

جیانگ زمین از سال ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۳ به ریاست جمهوری چین و ریاست کمیسیون نظامی حزب کمونیست چین رسید و در سال ۱۹۹۷–۲۰۰۲ دبیرکلی کمیته مرکزی حزب کمونیست چین نیز بر عهده وی قرارگرفت. در سال ۲۰۰۲ مقام خود به عنوان دبیرکل کمیته مرکزی را به هو جینتائو واگذار کرد.
وو Wenjun همچنین به عنوان وو Wen-tsün معروف است ، یک ریاضیدان ، مورخ و نویسنده چینی بود. او یک آکادمیک در آکادمی علوم چین (CAS) بود که بیشتر به روش وو در مجموعه های مشخصه معروف است.
یانگ یوانقینگ یک تاجر چینی است که رئیس فعلی و مدیرعامل لنوو است. طبق گزارش لیست ثروتمند چین در سال 2013 هورون ، وی حدود 620 میلیون دلار ثروت تخمین زده است و 533مین ثروتمندترین فرد در چین است