معرفی مؤسسه علم و فناوری پیشرفته کره

 KAIST (مؤسسه علم و فناوری پیشرفته کره) یک دانشگاه تحقیقاتی ملی است که در شهرک علمی دیدوک در شهر دائجون، کره جنوبی قرار دارد.KAIST به عنوان اولین مؤسسه تحقیقاتی علوم و مهندسی کشور در سال ۱۹۷۱ توسط دولت کره جنوبی تأسیس شد. این دانشگاه در زمینه آموزش کسب و کار از اعتبار بین‌المللی برخوردار است. KAIST تقریباً ۱۰۰۰۰دانشجوی تمام وقت دارد که ۴۰۰۰ نفر آن‌ها مربوط به دوره لیسانس و ۶۰۰۰ نفر آن نیز دانشجویان تحصیلات تکمیلی تشکیل می‌دهند همچنین این دانشگاه دارای ۱۱۴۰ محقق می‌باشد. در سال ۲۰۱۳ کل بودجه دانشگاه ۷۶۵ میلیون دلار بوده‌است که از این میان ۴۵۹ میلیون دلار آن متعلق به قراردادهای تحقیقاتی بوده‌است. KAIST از ۳ کالج، ۲ دانشکده و ۳۳ گروه آموزشی تشکیل شده‌است. ۳ مؤسسه مطالعات پیشرفته کره (KIAS)، مرکز ملی نانوفاب (NNFC) و آکادمی علوم کره (KSA) از موسسات وابسته به KAIST هستند.

KAIST دارای دو پردیس در دائجون و سئول می‌باشد. این دانشگاه به‌طور عمده در شهرک علمی دیدوک در شهر دائجون، ۱۵۰کیلومتری جنوب سئول واقع شده‌است. بیشتر سخنرانی‌ها، فعالیت‌های پژوهشی و خدمات مسکن دانشجویان در پردیس اصلی دائجون واقع شده‌است. این مجموعه دارای ۲۹خوابگاه است. ۲۳ خوابگاه برای دانشجویان مرد و ۴خوابگاه برای دانشجویان زن در حومه پردیس قرار دارد و ۲ تیز آپارتمان برای دانشجویان متأهل خارج از پردیس قرار دارند. دانشکده کسب و کار، مدیریت، امور مالی و مدیریت اطلاعات و رسانه در پردیس سئول قرار دارد.

مؤسسه علم و فناوری پیشرفته کره دو پردیس در دائجون و سئول دارد

معرفی دائجون

دائجون شهری با جمعیت ۱٫۴۴۲٫۸۵۶ نفر است در کشور کره‌جنوبی واقع شده‌است.

معرفی سئول

سئول پایتخت و بزرگترین شهر کره جنوبی می باشد. قلب سئول از دو منطقه شامل اطراف کلان‌شهر اینچون (Incheon) و منطقه گیونگی (Gyeonggi) تشکیل شده و شانزدهمین شهر بزرگ جهان است. ناحیه پایتختی سئول نیمی از جمعیت ۵۰/۲۲ میلیون نفری کشور را همراه با ۶۷۸٫۱۰۲ نفر از ساکنان خارجی در خود جای داده‌است. و شهر سئول جمعیتی حدود ۱۰ میلیون نفر دارد. شهر سئول از ساختار زیربنایی بسیار پیشرفته‌ای برخوردار است و متروی آن که هرساله بیش از ۲۰۰ میلیون مسافر را جابه‌جا می‌کند. متروی سئول سومین شبکه بزرگ مترو در جهان است.

سئول، پایتخت کرهٔ جنوبی (جمهوری کره)، در شمال غربی این کشور و بر رودخانهٔ هان (Han River)، واقع شده‌است. این شهر در ۳۱ کیلومتری بندر دریای زرد ((Yellow Sea شهر اینچئون (Incheon) و در حدود ۴۰ کیلومتری مرز کره شمالی قرار دارد. سئول بزرگترین شهر و مرکز مهم تجاری، تولیدی، اداری و فرهنگی کرهٔ جنوبی است. واژهٔ Seoul اصطلاحی کره‌ای و به معنای شهر پایتخت است. این شهر از بدو شکل‌گیری با عنوان هانسانگ (Hansong) شناخته می‌شد ولی در سال ۱۹۱۱ به کیونسانگ Kyongsong)) تغییر نام پیدا کرد. این شهر به‌طور رسمی از سال ۱۹۴۵، هنگامیکه کره پس از ۳۵ سال از حکومت مستعمراتی ژاپن آزاد شد، سئول نامیده می‌شود. سئول دارای آب و هوایی قاره‌ای با چهار فصل مجزاست که شامل تابستان‌های گرم و مرطوب و زمستان‌های سرد و نسبتاً خشک هستند. میانگین درجهٔ بالای حرارت برابر یک درجهٔ سانتی گراد در ماه ژانویه و ۲۹ درجهٔ سانتی گراد در ژوئیه است. میزان متوسط بارندگی سالیانه‌ای که سئول دریافت می‌کند برابر با ۳۷۰/۱ میلی‌متر است که ۷۰ درصد آن به‌طور معمول بین ماه‌های ژوئیه و سپتامبر می‌بارد.

سئول پهنه‌ای با مساحت ۶۰۵ کیلومتر مربع را پوشش می‌دهد که ۳۷ کیلومتر آن از شرق به غرب و ۳۰ کیلومتر آن از شمال به جنوب امتداد می‌یابد. شهر توسط کوه‌هایی احاطه شده که بلندترین آن‌ها کوه بوکَنسان (Bukhansan) با ارتفاعی برابر ۸۳۶ متر از سطح دریاست. با شروع پادشاهی چوسان (Choson) در سال ۱۹۳۲، سئول با دیوار مستحکمی که دور تا دور آن را فرامی‌گرفت ساخته شد. این دیوار شامل ۴ دروازهٔ اصلی و ۴ دروازهٔ فرعی بود: دروازهٔ اصلی در مسیرهای مهم تعبیه شده بود و دروازهٔ فرعی در میانهٔ این مسیرها قرار داشت. بخش اندکی از این دیوار سنگی هنوز هم وجود دارد و تنها دو دروازهٔ اصلی و یکی از دروازه‌های فرعی باقی‌مانده‌اند. همچنین برج ناقوس داری در پارک نامسان (Namsan Park)) قرار گرفته که شامل ناقوس برنزی بزرگی است که در سال ۱۴۶۸ ساخته شده‌است.

سئول توسط رودخانهٔ هان که از شرق به غرب و به سمت دریای زرد جریان دارد، به دو بخش تقسیم شده‌است. شهر به لحاظ اداری شامل ۲۲ بخش (gu) است که به ۵۲۶ ناحیهٔ زیرمجموعه تقسیم شده‌اند. مراکز تجاری و بازرگانی در نواحی مرکزی و به گونه‌ای فزاینده در بخش جنوبی رودخانهٔ هان، واقع شده‌اند. کارخانه‌ها در قسمت غربی شهر و به ویژه در ناحیهٔ یانگ دِنگ پو (Yeongdeungpo) تمرکز یافته‌اند. فقیرترین نواحی مسکونی شهر اغلب در قسمت شرقی شهر قرار دارند. ضلع شمالی شهر کوهستانی است و پارک‌های زیادی دارد چنانچه کاخ ریاست جمهوری با عنوان چونگ وادا ((Chongwadae یعنی خانهٔ آبی، شناخته می‌شود. دو تا از بزرگترین بازارهای خارج از شهر در نزدیکی دروازهٔ جنوبی (South Gate) (نامداِمون Namdaemun) و دروازهٔ شرقی (East Gate) (Dongdaemun دانگ داِمون) واقع شده‌اند. میونگ دانگ، واقع در بخش مرکزی سئول، (Myongdong)، که پس از ناحیهٔ شیک High fashion توکیو، گینزای سئول لقب گرفته‌است، مرکز خرید و مدهای زنانه و همچنین جایگاه استقرار بزرگترین کلیسای جامع کاتولیک رومی (Roman Catholic) است. از سال ۱۹۶۰ تا میانهٔ سال‌های ۱۹۹۰ بخش جنوبی رودخانهٔ هان شاهد رشد بی‌سابقه در ساخت و ساز فروشگاه‌ها و آپارتمانهایی برای قشر متوسط رو به بالا، بود. بناهای یادبود معماری از جمله اَرک استقلال (Independence Arc) در سال ۱۸۹۶ و نزدیک به دروازهٔ قدیمی غربی شهر، ساخته شده‌اند. مجسمهٔ فرمانده یی سانسین (Yi Sunsin)، که از کره در برابر حملات سال‌های ۱۵۹۲ تا ۱۵۹۷ ژاپنی‌ها دفاع کرد، در جزیره‌ای در مرکز سی جانگنو Sejongno))، معبر اصلی مرکز شهر، واقع شده‌است. مجسمه‌ای از پادشاه سی جانگ، کسی که مخترع الفبای کره‌ای با عنوان Hangeulدر سال ۱۴۴۶ بود نیز در کاخ دیکسو (Deoksu Palace) قرار دارد.

سئول مشتمل بر بناهایی است که از دورهٔ پادشاهی چوسان (۱۹۱۰–۱۹۳۲) بر جای مانده‌اند، این بناها شامل چهار کاخ اصلی هستند: کاخ چانگ دِئوک (Changdeok Palace)، کاخ چانگی یونگ Palace) (Changgyeong، کاخ جیونگ بوک (Geongbok Palace) و کاخ دوکسا (Deoksu Palace). معبد جانگ میو (Jongmyo Shrine) جایگاه لوح‌های اجدادی خاندان سلطنتی چوسان است و تشریفات یادبودی کنفوسیوسی‌ها برای خانوادهٔ سلطنتی همه ساله در این معبد برگزار می‌شود. ساختمان‌های مهم کشوری از جمله تالار شهر سئول و دادگاه عالی در بخش مرکزی شهر مستقر هستند و ساختمان مجلس ملی نیز در جزیره یوئیده Youido در جنوب غربی رودخانهٔ هان، واقع شده‌است. ساختمان سنگی با ابهتی مقابل کاخ جونگ بوک در سال ۱۹۲۶ توسط ژاپنی‌ها ساخته شد تا جایگاهی برای حکومت مستعمراتی همگانی باشد. این ساختمان پس از سال ۱۹۴۵ توسط دولت کرهٔ جنوبی اشغال و در سال ۱۹۸۵ به موزهٔ ملی بدل شد. در ۱۵ آگوست ۱۹۹۵برابر با پنجاهمین سالگرد استقلال از ژاپن، دولت کرهٔ جنوبی شروع به ایجاد تغییراتی در شیوهٔ ساخت و ساز کرد تا بدین ترتیب یکی از قابل رؤیت‌ترین بقایای بر جای مانده از حکومت مستعمراتی ژاپنی‌ها را، بزداید.
سئول مرکز حکومتی، تجاری، مالی و تولیدی کرهٔ جنوبی است. بخش‌های حکومتی شهری و فدرالی کارفرمایان اصلی شهر هستند.. کارخانجات تولیدی عمده شامل نساجی، پوشاک، تولیدات فلزی، محصولات شیمیایی، غذای آماده شده، تجهیزات الکترونیکی و الکتریکی، ماشین آلات و مواد چاپی هستند. بورس سهام تجاری کره نیز در جزیرهٔ یوئیدو واقع است. ایستگاه راه‌آهن سئول ایستگاه نهایی برای خطوط راه‌آهن اصلی شمال-جنوب و شرق-غرب در کرهٔ جنوبی به‌شمار می‌آید. سئول همچنین برای راه‌های اتوبوسرانی با فواصل زیاد و بزرگراه‌های اصلی کاربری دارد. فرودگاه بین‌المللی اینچئون (Incheon (International Airport در غرب بخش مرکزی سئول واقع شده‌است.

در سال ۲۰۰۳، ۹٬۷۱۴٬۰۰۰ نفر یا قریب به یک چهارم جمعیت کرهٔ جنوبی در سئول زندگی می‌کردند. از سال ۱۹۴۵ مهاجرت از نواحی روستایی به شهری در سراسر کرهٔ جنوبی افزایش یافته‌است و سئول بزرگترین دریافت‌کنندهٔ این مهاجرت‌ها بوده‌است. جمعیت سئول پس از جنگ کره (۱۹۵۳–۱۹۵۰) رشد سریعی داشت به گونه ایکه از میزانی کمتر از یک میلیون در سال ۱۹۴۵ به چیزی بالغ بر ۲ میلیون در سال ۱۹۶۰، ۵ میلیون تا سال ۱۹۷۰، ۸ میلیون تا سال ۱۹۸۰ و ۱۰ میلیون تا سال ۱۹۸۸ رسید. در سال ۱۹۹۵ تراکم جمعیتی شهر در حدود ۱۶٬۹۰۰ نفر در هر کیلومتر مربع بود. همچون کرهٔ جنوبی به عنوان یک کل، سئول نیز دارای جمعیتی همگن بود و تنها درصد بسیار اندکی از افراد با نسب غیر کره‌ای و اغلب شامل بازدیدکنندگان خارجی و چینی‌های مقیم، بودند. رشد سریع جمعیت در سئول فشارهای فراوانی را بر زیرساخت‌ها و محیط وارد ساخت که از جمله شامل تراکم ترافیک، کمبود مسکن و آلودگی آب و هوا، هستند. سئول ۱٫۶۵ میلیون وسیلهٔ نقلیهٔ ثبت شده دارد که در حدود ۷۰ درصد از آن‌ها ماشین‌های مسافرتی هستند. سامانهٔ مترو ابتدا در سال ۱۹۷۴ ساخته شد و در سال ۱۹۸۰ گسترش زیادی یافت و همه روزه۵٫۳۲ میلیون مسافر را جابجا می‌کرد. برنامهٔ توسعه خطوط مترو هنوز هم کمتر نشانگر حل مشکلاتی همچون تراکم ترافیک است مشکلی که علت آلودگی هوایی و صوتی، تصادفات جدی و ناسازگاری‌های بسیاری در شهر به‌شمار می‌رود. برای تخفیف مشکلات ناشی از تراکم بسیار جمعیت در سئول، در اوایل سال‌های ۱۹۷۰ آپارتمان‌هایی برای ساکنین شهری ساخته شد. ساختمان‌های آپارتمانی چند طبقه اکنون در سرتاسر سئول گسترش یافته و به آرامی دامنهٔ کوه‌های مجاور را در بر می‌گیرند. بیش از نیمی از ۱٫۷ میلیون خانواده در سئول ساکن مجموعه‌های آپارتمانی هستند. در اواخر سال‌های ۱۹۸۰، دولت کرهٔ جنوبی از طریق پروژه‌های مختلفی همچون تصفیه و پاکسازی رودخانهٔ بسیار آلوده شدهٔ هان و تصویب قانون منع آلودگی در کارخانه‌ها و وسائط نقلیهٔ خصوصی، به مسئلهٔ آلودگی محیطی پرداخت. در حالیکه این قبیل پروژه‌ها به درجاتی از موفقیت دست یافته‌اند ولی آلودگی، به ویژه آلودگی ناشی از اتومبیل‌ها و کارخانه‌ها، هنوز هم خطر جدی برای کیفیت زندگی در سئول به‌شمار می‌آید.
سئول مرکز آموزشی و فرهنگی کره جنوبی است. این شهر دارای بیش از ۵۰ کالج و دانشگاه است که این میزان چیزی بیش از یک چهارم نهادهای آموزشی عالی در کشور کرهٔ جنوبی است. تمامی دانشگاه‌های رده بالای کرهٔ جنوبی در سئول واقع اند که شامل: دانشگاه چانگ آنگ (Chung-ang) (۱۹۱۸)، دانشگاه زنان Ewha (۱۸۸۶)، دانشگاه کره (۱۹۰۵)، دانشگاه ملی سئول (۱۹۴۶)، دانشگاه سوگانگ ((Sogang (۱۹۶۰)، دانشگاه سانگ کیون کوآن ((Sung Kyun Kwan (۱۹۳۸) و دانشگاه یانسِی (Yonsei) (۱۸۸۵)، هستند. موزهٔ ملی کره مجموعه‌هایی از هنر و محصولات مصنوعی کره را به نمایش می‌گذارد و موزهٔ ملی علوم نیز ارائه گر تکنولوژی مدرن کره‌است. کتابخانهٔ ملی کره، بزرگترین کتابخانه در کشور، در سئول واقع است. تعداد زیادی سینما و تئاتر در سرتاسر شهر وجود دارد و مرکزیت بیشتر تئاترهای سینمایی motion-picture theaters در ناحیهٔ Jongno است. مراکز اصلی هنری از جمله مرکز فرهنگی سی جانگ Sejong))، بزرگترین مرکز هنرهای نمایشی کرهٔ جنوبی، در سیجونگو Sejongno، مرکز سئول، واقع شده‌است. مرکز هنرهای نمایشی سنتی کره که رقص و موسیقی سنتی کره‌ای‌ها را به نمایش می‌گذارد نیز در محلهٔ سو چو (Seocho) قرار دارد.

خطوط متروی این شهر بسیار گسترده و وسیع بوده و اغلب نقاط شهر را پوشش می‌دهند، بطوریکه دومین سیستم پر تردد متروی جهان محسوب می‌شود. این مترو دارای ۱۷ خط جداست که همانند متروی تهران دارای رنگ جداگانه هستند و علامت‌ها به دو زبان کره‌ای و انگلیسی درج شده‌اند.
کارت‌های مترو نیز به صورت تک خطی یا دو خطی و نیز اعتباری قابل خرید است. با کارت‌های اعتباری مترو می‌توان کرایه‌ی تاکسی، اتوبوس‌ها، خط موبایل و ... را پرداخت کرد که از این جهت قابل توجه‌اند.
خطوط اتوبوس‌رانی عمومی سئول نیز بسیار وسیع‌اند و تمام نقاط شهر را پوشش می‌دهند. این سیستم پیچیده و گسترده دارای اتوبوس‌هایی به چهار رنگ قرمز، آبی، سبز و زرد است که اتوبوس‌های زرد رنگ برای مسیرهای کوچک بخصوص در مناطق توریستی، اتوبوس‌های سبز برای اتصال ایستگاه‌های مترو و مناطق شهری، اتوبوس‌های آبی برای سفر به اطراف شهر و اتوبوس‌های سبز G برای سفر به داخل شهر مورد استفاده قرار می‌گیرند.
سیستم تاکسیرانی سئول به انواع تاکسی‌ها مجهز است که هرکدام با رنگ مخصوص خود شناخته می‌شوند. به طور مثال تاکسی‌های نارنجی یا نقره‌ای از نوع استاندارد و معمولی بوده ولی تاکسی‌های سیاه رنگ با علامت زرد گران‌تر و لوکس‌تر هستند. با این حال حتی همان تاکسی‌های معمولی هم نرخ کرایه‌ی کمی ندارد و اغلب مردم کره ترجیح می دهند با وسایل نقلیه‌ی عمومی به سفرهای درون شهری بپردازند.

«کاخ گیونگ‌بوک» (Gyeongbok Palace) یا کاخ گیونگ‌بوک‌گونگ، کاخ اصلی سلسله چوسان، آخرین سلسله سلطنتی کره در قلب سئول واقع شده است. بسیار تعجب‌برانگیز است که سئول نه‌تنها یک، بلکه پنج کاخ اصلی دارد. در میان این کاخ‌ها گیونگ‌بوک‌گونگ، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین کاخ محسوب می‌شود. اغلب گیونگ‌بوک‌گونگ را با «شهر ممنوعه» (Forbidden City) پکن مقایسه می‌کنند. گیونگ‌بوک مجموعه کاخ بزرگی است که «موزه ملی فولکلور کره» (National Folk Museum of Korea) را هم شامل می‌شود
دومین کاخ بزرگ در سئول، «چانگ‌دوک‌گونگ» (Changdeokgung) است. این کاخ به خاطر باغ مخفی بزرگ، معابد بی‌شمار، عمارت‌ها و گیاهان و جانوران متنوعی که دارد، از محبوبیت زیادی برخوردار است. گردشگران بسیاری در فصل بهار و پاییز برای تماشای شکوفه‌های گیلاس و برگ‌های رنگارنگ درختان از این کاخ بازدید می‌کنند.
روستای بوکچون هانوک  با بیش از ۴۰۰ خانه سنتی کره‌ای که هانوک نامیده می‌شود، بین گیونگ‌بوک‌گونگ و چانگ‌دوک‌گونگ واقع شده است. این هانوک‌ها محل زندگی طبقه اشراف چوسان بوده‌اند و هنوز مالکیت برخی از آن‌ها با مردم محلی است. اکثر هانوک‌های این روستای تاریخی به کافه‌ها، رستوران‌ها و مغازه‌های کوچکی تبدیل شده است که صنایع دستی و سوغاتی می‌فروشند. چندین چایخانه سنتی هم در روستای بوکچون پیدا می‌شود.
برج شمال سئول یا «برج ان سئول» (N Seoul Tower) در «کوه نامسان» واقع شده است و با ارتفاع ۲۳۶ متر، دومین نقطه بلند سئول محسوب می‌شود. این برج در شبانه‌روز، چشم‌انداز فوق‌العاده‌ای دارد. معمولا زوج‌های جوان، برای پایداری عشق و پیوندشان، قفل عشق را در بالای این برج می‌بندند.
پل بانپو طولانی‌ترین پل فواره‌ای جهان است که بر فراز «رودخانه هان» (Han River) قرار دارد. از طلوع آفتاب تا هنگام شب، نمایش‌های ترکیبی نور و آب متنوعی در این پل برگزار می‌شود؛ اما زیباترین آن‌ها، نمایش نور در شب است. آب فواره‌های این پل مستقیما از رودخانه تامین می‌شود و برای سازگاری با محیط‌زیست طوری طراحی شده است که این آب مجددا به بستر رودخانه بازگردد

هزینه های زندگی

دانشگاه ملی سئول دریک نگاه

رتبه بندی

دانشکده ها

مشاهیر مؤسسه علم و فناوری پیشرفته کره

چوی سون دال دانشمندی بود که پیشگام برنامه ساخت ماهواره ای کره جنوبی بود و کره را به دوران جدید اطلاعات دیجیتال پیش برد. چوی در ساختن سیستم تعویض الکترونیکی (TDX) ، دهمین سیستم در جهان که کره را به پیوستن به عصر اطلاعات دیجیتال ، کمک کرد ، به مؤسسه تحقیقاتی الکترونیک و ارتباطات کمک کرد. وی به عنوان وزیر در وزارت اطلاعات و ارتباطات (کره جنوبی) فعالیت داشت. او اولین معاون بینایی موسسه فناوری کره بود که بعداً جزئی از KAIST شد. وی به عنوان استاد KAIST ، مرکز تحقیقات فناوری ماهواره ای KAIST را ایجاد کرد

یونسونگ کیم یک فیزیکدان کره جنوبی است. او یک فیزیکدان آزمایشی با دمای پایین است. در سال 2008 ، کیم به همراه مشاور خود موسی H. W. Chan ، اولین پدیده ها را که تحت عنوان رفتار ابرقدرتی تعبیر می شود ، دید.